نوشته ای از نورجهان: عشق و آزاده گی

آغایم (پدرم) گفتند که عشق یک انرژی است که به هر سوئی که بخواهی می توانی آن را جهت بدهی. این جمله مرا همیشه به یاد وقتی می اندازد که فکر می کردم آنقدر عاشق استم که هیچ گاه نخواهم توانست کس یا چیزی دیگری را دوست داشته باشم. حالا به سادگیم می خندم و می دانم که آن باور باعث شد من برای مدت درازی روی یک شخص آنقدر تمرکز کنم که حتی خود را فراموش کنم. می دانم "خود را فراموش کردن" بسیار شاعرانه و زیبا به گوش میرسد. اما برای من شاعرانه و زیبا کافی نیست. شاعرانه و زیبا باعث شد من مدتم خودم را نشناسم و بکوشم با معیار های دیگران زندگی کنم. این شاعرانه و زیبا باعث شد دخترک شاد و آزاد درونم را حبس کنم. دخترک درون من حزن آوازش را می پوشاند تا تو بخندی. دخترک درون من نعنای خشکی بود که در آونگ هزاره گی ما می کوبیدم تا ریز ریز شود تا طعم "تند و ناخوشایند" نداشته باشد. حس می کنم باید از خودم معذرت بخوانم. از این دخترک که دلش به صدای نصرت فتح علی خان می رقصد معذرت بخواهم.
امروز تمام زنجیر ها را شکستم. دخترک من دوباره تولد شد. دخترک من امروز با عشقی عمیق تر و شاعرانه تر هر بند را تبدیل به سرودی آزادی بخش می کند. شور قوالی و صدای شجریان زنجیر هایی را که نگاه های تو بسته بودند با ملایمتی می گشایند که گویا هر زنجیر یک گره چوتی موهایم هست. ضربه های طبله دل دخترک من را به تپش می اندازند و آن را مملو از جنون می کنند. غزل های سعدی و مولانا به اشک های سرد و شور دخترک من معنی و ارزش می بخشند و مانند دستهای مهربان مادرم آنها را از روی صورتم پاک می کنند. آواز دخترک من آزاد است و مانند یک کوچی مجنون و آزاده در دشتهای بدخشان روی سبزه ها می دود و مغرورانه به نجوای عاشقانه باد در میان موهایش گوش می سپارد. این آواز مانند بال های کبوتری وحشی زخم های دیرینه و عمیق را مرهم می گذارد. این آواز مانند شاهدختی سوار بر باد دخترک من را از بند توقعات تو، از بند وفای دروغین و یک جانبه، از درد تلخ پشمانی، از بغض هایی که ا ناشکسته باقی مانده اند می رباید و او را به دنیایی سرشار از غزل و نغمه می برد. دخترک من دوباره عاشق است، آنقدر عاشق که همه معیار ها برایش بی مفهوم شده اند. آنقدر عاشق که با گذشت هر شب خواب هایش رنگین تر و روحش سبک تر می شود. او عاشق وصال و فراق است. دخترک من طعم فراق این معشوق تازه را بیشتر از هر وصال انسانی دوست دارد. اینبار فراق دوست طعم بهشتی دارد. دخترک من از دلربائی ها، چهره پوشیدن ها و رخ نمودن ها پا را شسته و قدم در راه نشاط آور و بی سرانجام محبت نهاده است.

نورجهان اکبر