این روزها... درس

شب است. دیر است. آرام است. خسته و خواب آلودم.
روزها زود، زود می گذرند. باید بسیار بیاموزم. چشمم، گوشم، ذهنم و کم کم دلم همیشه درگیر است. درگیر مناظر تازه، حرف های تازه، موضوعات و دغدغه های تازه. گاهی در پایان یک روز مشغول وقتی به اتاق تنها و تاریکم بر می گردم به یاد خانه و گرمای آغوش مادرم می افتم، دلتنگ می شنوم، آهنگ می شنوم. دقایقی بعد خودم را از اتاقم، از دلتنگی ام، از آهنگ و شعر و ترانه می کنم تا بروم و اجتماعی باشم، معاشرت کنم، یاد بگیرم.
روزها زود می گذرند و زمستان نزدیک تر می شود. برگ های زرد زیر باران های ریز و مداوم می پوسند. رطوبت به اتاق های ما، به بستر های ما و به استخوان های ما سرایت می کند. مرطوب و سنگین میشویم. به زمین محکم تر می چسبیم. کم کم به غربت عادت می کنیم و زنده گی، دوباره شکل و برنامه و قالب می یابد.
همزمان با آن، بحث ها هیجان انگیزتر میشوند، حجم خواندنی ها و نوشتنی ها بیشتر می شود و شاید زنده گی دشوارتر، اما دلتنگی کمرنگ تر. چون فرصتی برای دلتنگی نخواهد ماند.

شاید..