از مهر- 2

بعضی روزها از خواب بیدار میشوم، پرده ها را پس می زنم و ناگهان، از گوشه ای در تاریکی قلبم، یاد تو سرازیر می شود.

و من احمق می شوم... کاملا احمق. و همه تیوری هایم در مورد ناکامل بودن زنده گی، در مورد کاذب بودن عشق، در مورد توانایی و واقع بینی و جدیت خودم، بر باد می رود.

و کلمات قدیمی و جدیدت را پیدا می کنم و بارها میخوانم.

و نامت را تکرار می کنم و "خانه روشن می شود"

و زنی که در سرم داد می زند: نه، نه، نه. به خواب می رود.

و آواز میخوانم.

به آفتاب لبخند می زنم. به نوازش درختان می شتابم و مشامم را پر از بوی گلها می کنم.

و آرزو می کنم در کودکی ما، دیده بودمت.

و کودک مان را ، تصور می کنم.

و از یاد می برم ناممکن را، نباید را و همه شک هایم را، عشق های دیگرم را...

و همه چیز را سرگرم کننده تر از همیشه می یابم.

و به یاد لحظات قدیمی گمشده می افتم.

و "میخواهم بدانم چی پوشیده ای و هزار چیز دیگر"

و تبسمم بزرگتر از همیشه است.. و روشن تر از همیشه.

و فراموش می کنم ناکاملم. فراموش می کنم از خودم دلگیرم. فراموش می کنم که باید بهتر باشم.

و حس می کنم گیسوانم هوا را معطر می کنند و خنده ام شیرین است و چشمانم می درخشند.

حس می کنم دستانم آرامش بخش اند.

حس می کنم زیباترین زن جهان..

و باور می کنم، هر چیزی ممکن است. باور می کنم همه برنده اند. باور می کنم همه دروغ های بزرگ جهان را که آدمیان برای تسلی خود ساخته اند.

و قلبم مطمئن میشود.

تو، نفس، که در من جاری می شوی، گاهی، یادت که در من جاری میشود.. نترس و زیبا و کامل میشوم.

اما این نمی پاید.. و شاید خوب است که نمی پاید.

و دوباره، من هراسزده، به دنبال همه چیزهای روزمره، سرگردان میشوم. دوباره سرسخت، واقع بین، تنها.