نامه از کابل

دیروز طرف خانه روان بودم که یکی گفت: ای ره ببین. سر خود خوش است.

راست می گفت. من این روزها بی دلیل شادم. بسیار لبخند می زنم. صبح ها احساس نیرو می کنم و شام ها هنوز امیدوارم. هر چند در اینجا شمار نشانه های امیدوار کننده و واقعیت های شادمان کننده کمتر از انگشتان یک دست است...

هوای کابل وحشتناک است. خاک آلود، دود آلود، غبار آلود، تیل آلود، کثافت آلود. من حیرانم ما چگونه نفس می کشیم در میان این همه خاک و دود و تعفن. اما هر روز صبح، آفتاب با لجاجت خاصی بر همه این خاک و تیره گی می درخشد. از پس شیشه ها می گذرد و دستان و گیسوان ما را می نوازد.

خبری از تازه گی باران نیست. خبری از ژرفای برف نیست. خشکسالی را باور کرده ایم. شب وقتی سرمای سوزنده دستانم را به دندان می گیرد، به آسمان ستاره باران چشم می دوزم و تلاش می کنم سرما را فراموش کنم.

خانه، خیر و خیریتی است. پدر خوب است پروانه از درس دلگیر است و در پی تحصیل در خارج از افغانستان است. قد بلند تر شده، شیک پوش تر شده، شاید تنها تر شده در میان دوستانش. اقبال میخواهد در آینده در مایکروسافت کار کند. جلال سودای سفر به تمام جهان را دارد. . پری هر روز موترش را در جاده های خشمگین و دیوانه کابل می راند، جمعه ها برای کودکان پرورشگاهی کار می کند، شب های رخصتی با تمیم و پروانه فیلم های خنده دار می بیند تا درد و خستگی پیکارهای روزانه و هفتگی را فراموش کند. با پری و پروانه کنسرت می روم، فیلم می بینم، خرید می رویم. اقبال و جلال را سیاست می کنم، ناز میدهم، نازم می دهند. فراموش کرده بودم لذت با خانواده بودن را.... دوباره معتاد می شوم به این لذت.. دوباره رفتن سخت می شود.

ج. را دیدم. دیدنش شادمانم کرد. شغل رویایی مرا دارد. آموزگار است. برایم از آموخته هایش می گوید. به آینده خوشبین نیست، مثل خیلی های دیگری که این جامعه را بسیار بهتر از من می شناسند. من اما، نمیخواهم بدبینی را باور کنم... یا نمیخواهم واقعگرا باشم.

دفترم را دوست دارم، به نظرم. همکارانم را دوست دارم. کم کم از بحث های سیاسی شان خوشم می آید. کم کم دوباره عادت می کنم در یک محیط مردانه کار کنم. گاهی حسودی می کنم به توانایی شان در سفر از فارسی به پشتو به انگلیسی به فارسی در یک مکالمه کوتاه. گاهی حسودی می کنم به متمرکز و هدفمند و موثر بودن شان در کار و زنده گی و این روح سرگردان نداشتن شان. گاهی هم با خودم می جنگم که چرا این همه حسودم من.

زنان خوب زنده گی ام را هم دیدم. زکیه به زودی دوباره مادر میشود. رویا کار می رود و کلان شدن رفعت را تماشا می کند. صدف سرگرم مبارزه است. تحسینم را بر می انگیزد و آرزو می کنم میتوانستم کمکش کنم. کودکانش به شادمانی ام می افزایند. سونیا، کار می کند، نیرومند، استوار، امیدوار. بودنش در اینجا، دلگرمم می کند.

از آقچه مهمان داریم. مامایم و ستاره و تیمور. چند شب پیش قطعه بازی کردیم. باختم. معلوم شد بیش از حد به مهارت خود اطمینان داشتم. مغرور شده بودم شاید.. باید بیشتر تلاش کردم. مهمانان ما روزانه کابل گردی می روند. شبانه از اینده حرف می زنیم. از تابستان، برگشت، سفر به شمال، میله، محفل رقص در خانه مامایم.. منتظرم/یم با بی قراری، با امید، بی صبرانه...

از بدخشان خبرهای خوبی آمد. دلتنگ شده ام. کاش می شد یکبار بروم. بی قرار آمدن تابستانم. که بیاید و بیایم و بدخشان بروم و دوباره لب دریای کوکچه و توت تازه و دوستی. خنده و خرمی..

سال نو خارجی هم شروع شد.. و یکبار دیگر میترسم از این گذر شتابزده سالها. این سال برای من، سال افغانستان خواهد بود، انشاء الله.. و سال من.. بلی، میدانم می گویی خودخواهی.. ولی میخواهم/تصمیم دارم این سال، سال من باشد.

راستی، چند روز پیش تازه که رسیده بودم بسیار میخواستم عاشق شوم. جایت خالی. صبح ها امید کوچکی در گوشه دلم بود و شام ها، کمی، کمی اندوهگین می بودم که هنوز هم فارغم.. هرگز در عمرم به این شدت نخواسته بودم عاشق شوم. فلبم واقعا درد می کرد از بس به شدت میخواستم عاشق شوم. و باز مثل همیشه، کسی نبود که بشود عاشقش شد. فکر کردم این تمایل نیرومندم به عاشقی، به این دلیل است که کم کم کلان میشوم و وقت جدی عاشق شدن است. بعد فکر کردم شاید تنها و درمانده ام. حالا فکر می کنم که برگشت به کابل همیشه عاطفی و عشقولانه و عجیب می کند مرا. همچنان فکر می کنم که میخواهم در این جا، در وطن، در کابل، یک دلگرمی بزرگ دیگر بیابم که همیشه برگشتن به افغانستان را اسانتر کند. ولی این چیزها را، نمیتوان برنامه ریزی کرد. و نگران نباش، خوشبختانه حالا آن حس تکیده است و طبق معمول مشغول و آرام و شادمانم.

چند روز بعد هم دوباره سفر. این رخصتی زود تمام شد.

با مهر.

---

پ.ن: عنوان از "برایم نامه از کابل رسیده- دوباره خون به رگهایم دویده" داود سرخوش است.. این آهنگ این روزها، تمام روز با من است، رهایم نمی کند.