"در همه کارها ناتمامی.."

فقط میخواهم بخوابم. نمیخواهم بیرون بروم. نمیخواهم کار کنم. نمیخواهم فیلم ببینم.
سه کار نوشتاری عمده دارم که باید تمامش کنم در این سه روز.
باید خرید بروم.
باید آماده رفتن شوم.
بدنم اما مرا شکست می دهد. چشمانم همیشه در تمنای خواب اند. عضلاتم درد می کنند. ذهنم بازیگوش شده است. نمیتوانم تمرکز کنم.
خستگی تمام ترم، تمام بی خوابی ها، دویدن ها، اضافه کاری ها، یکباره به من هجوم آورده است و فلجم می کند.
و من باز امروز، یکبار دیگر تن داده ام به این خستگی. یکبار دیگر ساعت ده صبح دوباره زیر لحاف پنهان شده ام، پنجره ها را بسته ام، پرده ها را کشیده ام و گذاشته ام خواب مرا به سرزمین های دوردست ببرد.
یکبار دیگر همه کارها را به "بعدتر" گذاشته ام.

ولی من کار دارم و اگر نکنم بد میشود. عقب می مانم. ضربه میخورم. اما هیچ انگیزه ای ندارم. بیمی ندارم از عقب ماندن، از ضربه خوردن. دغدغه فردا ندارم.
اما دیگر نمیشود. دیگر باید بیدار شد. خود را تکان داد. خستگی را معطل کرد. تمنای خواب را. دلتنگی را.
باید قامت راست کرد. چشم ها را شست. دست ها را..
و این گام های آخر این ترم را با زیبایی، با متانت پیمود.
و این نفرین ناتمام بودن را، نیمه تمام بودن را برای همیشه پشت سر گذاشت.
یاریم ده.