مهم

مهم، حس حضور شکوهمند توست که به دل سرگشته ام آرامش می بخشد.

مهم، رحمت توست که این چنین همه چیز را در اطرافم پوشانیده است.

مهم، این حس عجیب و گرم و آرام در دلم ست که می گوید عزیزانم را و آینده ام را به تو بسپارم.

مهم، این حس در هم تنیده گی و به هم وابستگی آرامش بخش است که به من می گوید ابر و باد و انسان و پرنده، همه نیازمند همدیگر اند.

مهم، مهریست که تداوم زنده گی و امید را ممکن می کند. مهری که برای من، مهمترین منبعش تو هستی.

شام میخواستم به کلیسایی، مسجدی، زیارتی بروم برای پرستش. برای قدردانی از تو.

مهم، دانستن این بود که زیارتگاه میتواند در گوشه قلبی بگنجد.

مهم این آزاده گی ناگهانی از قهر و نیاز و اندوه است که با یاد تو میسر می شود.

مهم، دانستن این است که گاهی فروتنی، کلید آزاده گی است.. فروتنی پذیرفتن بعضی ضعف ها، کاستی ها، نشدنی ها. فروتنی فراتر از خود رفتن. برای مدتی خود را فراموش کردن.

مهم دانستن این است که بعد از همه سرگردانی ها میتوان به بارگاه تو پناه آورد و آرام یافت.

مهم، توان دعا کردن است بعد از این همه شک و ناباوری و تلخی.

مهم تویی که انسان آیینه کوچکیست در برابر شکوهمندیت، زیبایی ات، بخشنده گی ات.

با من بمان.