یادت باشد که "روز و شب عربده با خلق خدا نتوان کرد"
یادت باشد که تادیب تاکسی رانان وظیفهء تو نیست.
همچنان یادت باشد که پاسخ ندادن به پرسش های احمقانه، بی ادبی نیست. اگر باشد هم، مهم نیست.
یادت باشد که در کابل مردانی محترم نیز زنده گی می کنند، و گر نه، تلخ، انتقام جو و بدبین میشوی.
یادت باشد که تو مسئول گمراهی کسی نیستی. مسئول شادمانی کسی هم نیستی. مسئول عواطف کسی نیستی.
یادت باشد اینقدر حق و ناحق معذرت نخواهی.
یادت باشد هر کس مسئول عمل خود است، صرف نظر از اینکه انگیزهء عمل چیست.
یادت باشد اینقدر نگران شال خود نباشی. در هر صورت، یکی دشنامت خواهد داد.
یادت باشد تو بودن، گناه نیست.
یادت باشد بلند و محکم راه بروی.
یادت باشد قاطع و واضح صحبت کنی.
یادت باشد که تو لازم نیست همهء توقعات را بر آورده کنی.
یادت باشد که مهربانی، وظیفهء تو نیست.
یادت باشد نه بگویی.
یادت باشد نگذاری تو را نادیده بگیرند.
یادت باشد به شادمانی خود اهمیت قایل شوی.
یادت باشد که این شادمانی، از درون تو می آید، نه از تایید و آفرین دیگران.
یادت باشد مهر بورزی. لجوجانه. به خود. به زنده گی. به دیگران.
